چه کار سختی در پیش داریم اگر قرار باشد کودکی دانشگاه برو و درس خوان داشته باشیم!
به گفته تاریخ، همه آدم های بزرگ لزوماً انسان های درس خوان و دانشگاه رفته ای نبودند مثلا شخصیت‌هایی چون ادیسون بیل گیتس و ....
اگر ما بچه ها را برای یک دانشگاه خوب آماده می کنیم، حتما آن ها را مجبور می کنیم به انجام کارهایی که خودمان می‌خواهیم.
تصورتان از آینده فرزندتان چیست؟
اینکه ما یک تصوری از آینده فرزندانمان داشته باشیم و امکاناتی را برای آن فراهم کنیم بسیار کار خوبی است ولی آن چیزی که در اینجا مهم است این است که آنچه ما می خواهیم و در ذهنمان هست را قصد داریم روی فرزند خود پیاده کنیم نه اینکه به آن سمت راهنمایی کنیم.
در این نقطه است که دقیقاً نقشی برای فرزندمان قائل نشده ایم؛ مثل نجاری عمل کرده ایم که تنه درختی را به آن چیزی که در ذهن داشته است تبدیل کرده.
در اینجا القای ما این است که تو قوه تشخیص نداری و من می دانم چه چیزی برای تو خوب است اینجا مشکل از فرض ما است .
آیا اعمال بدون فشار مشکل دارد؟
پاسخ این است مهم است فرزند چه حسی دارد. اینکه مادرم تصمیم می‌گیرد یا من تصمیم می گیرم.
ممکن است به این گزاره برسیم که خوب بچه ها به درس خواندن علاقه مند شوند، در اینجا می پرسیم که خودمان به چه کاری علاقه داریم؟
ما به کارهایی علاقه مندیم که در آن توانمند هستیم،کارهایی که در آن تشویق می شویم،کارهایی که در ما حس خوب ایجاد می کند، کارهایی که در آن کشف و جستجوی وجود داشته باشد و ما دیده شویم، کارهایی که بتوانیم در آن به دیگران کمک کنیم و حس خوب به آدم بدهد.
ولی کتاب های درسی علاقه‌ای ایجاد نمی کنند چون یک کتاب ساده و خشک است که باید هر هفته ببینند و برای آن جواب پس بدهند.
آیا بچه ها حس می کنند در درس خواندن توانمند هستند؟ والدینی که مدام بالای سرشان هستند و ایراد می‌گیرند حس توانمندی القا می کنند؟
آیا بچه ها در مورد درس خواندن حس خوب دارند یا مجبور شدند آن را انجام دهند؟
اگر بچه ها بپرسند که چرا باید درس بخوانیم پاسخ ما چیست؟
پاسخ ما این است بعد می توانید دانشگاه بروید، بعداً یک شغل خوب به دست می‌آوری، اگر در این امر اجبار نباشد و اختیاری باشد تا پایان راه را ادامه خواهد داد.
کودک بی علاقه باشد با تشویق هم بر نمی گردد. تشویق فقط یک گزینه است. حرف های ما بچه ها را ترغیب نمی کند، برای درس خواندن، استدلال‌های ما فقط واکنش لحظه ای در پی دارد.
بچه های هفت سال دوم فضای آینده برای شان التزام عملی ندارد باید برایشان ملموس و عملی باشد برای همین الان باید فایده داشته باشد تا علاقمند شود
حالا آخر چه کنیم؟
- بچه خود انتخاب کند و خودش بخواهد که درس بخواند. تعامل و القای درس خوانی والدین مهم است. اینکه تو نمیدانی چه چیز خوب است یا برعکس آن .
- دیدگاهمان را اصلاح کنیم؛کارهای منزل، محلی خوب برای تمرین درس خواندن است. اتفاقی افتاده الان باید چه کاری انجام داد.
- برنامه ریزی راجع به علایق بچه ها. چه چیزهایی برای شان مهم است و لذت می برند:
در برنامه روزانه قصه خواندن را بگنجانید.
کتاب های کوتاه و مصور (تصویرهای خوب و کم )بخوانید.
کتاب هایی که خود بچه ها علاقه داشته باشند (دایره المعارف کوچک من ).
کودک خود محقق شود و تحقیق کند و والدین مشاور باشند و همراهی کنند.
شرایط تجربه علمی و آزمایشگاهی برایش وجود داشته باشد ،اگر به کتاب‌های علوم علاقه دارد یکسری ابزار برایش تهیه شود در راستای علاقه‌مندی کودک
کارتون ها یا فیلم هایی که دانشمند و دنبال تحقیقات هستند (خانم فریزر)
علاقه‌مندی‌های چون تدوین، فیلم ،آیتی ، فیلم سازی ،کلیپ سازی؛ به او نرم‌افزار پیشنهاد داده شود .
- به نوشتن جهت داده شود: ابزار مناسب در اختیارش قرار دهیم کتاب، داستان، نامه نوشتن، خاطره نوشتن، لیست خرید خانه، جایی برای نوشتن احساسات اعضای خانواده، محتویات داخل کابینت را بنویسند، اخبار خانه را بنویسند، در نوشتن هیچ اجباری نباید باشد.
وقتی علاقه مندی را پیدا می کنیم فضا را می بینیم سپس توانمندی را می بینیم.از همین راه بچه ها حس خوب می گیرند و ادامه می‌دهند .
- یکی از چالش‌های موجود مشکل خواندن است که بسیار شایع و طبیعی است چون جذاب نیست مثل تلویزیون و بازی .
اجبار بچه ها در انجام تکالیف در درازمدت واکنش بد دارد باید کتاب‌هایی را که علاقمند است برایش بخوانیم تا در خواندن کتاب های درسی امتناع نداشته باشد .
والدین باید تلاش کنند که در هر کاری کودکان انتخاب داشته باشد و حتی اگر غلط است عواقبش را بپذیرند، از همه انتخاب‌های خود حس خوب بگیرد زیرا همیشه والدین کنار بچه ها نیستند و آنها باید به این توانمندی برسند که بتوانند خوب و بد را از هم تشخیص بدهند.
