یکی از مسایلی که ذهن مادر و پدر به آن مشغول است مسئله دوست یابی فرزندانشان است، این ذهن مشغولی در هر سن به شیوه ای خود را نشان می دهد در اوایل کودکی اول ترس از اجتماع گریزی کودک دارند و در نوجوانی نگران دوستانی هستند که فرزندانشان انتخاب می کنند.
نباید فراموش کنیم فرزندان ما نیز انسان هایی با قدرت انتخاب و درک هستند و وجود دوست و همسال در زندگی بچه ها اهمیت خاصی دارد. اما گاهی ما با توجه نکردن به بچه ها و آوردن دلایل زیاد اجازه نمی دهیم تا بچه ها معیاری برای خودشان در نظر بگیرند و طبق همان دوست شان را انتخاب کنند.
پدر و مادر باید مانند استاد توانا به جای دادن ماهی به فرزند خود ماهیگیری را به او یاد دهند. باید در مورد ارزش های خانواده خود و معیارهای صحیح دوست یابی با فرزند خود صحبت کنند و شرایط را برای انتخاب مناسب او فراهم کنند و بقیه مسیر را با توکل به فرزندشان واگذار کنند.
به شما پیشنهاد می دهیم:
1-با بچه ها گفتگو کنیم.
2- هنگام گفتگو حواسمان باشد که امر و نهی نمی کنیم.
3- به دنبال راهی باشیم که گفتگوی ما به سمتی برود که کودک خودش معیار خوب یا بد بودن را تشخیص بدهد.
4- حرف های کودک را گوش کنیم و صرفا سخنران نباشیم.
برای اقدام مناسب سعی کنیم
در هفته یک زمان مشخص برای گفتگو در مورد نظام ارزشی با بچه ها داشته باشیم تا در طول زمان در وجود کودک نهادینه شود.