دنیای کودکان دنیایی آمیخته با خیال و واقعیت است که در آن زندگی میکنند، پس نباید دروغ گویی کودکان را با دروغ گویی بزرگترها مقایسه کرد؛ بخاطر اینکه نگاه آن ها با بزرگسالان فرق میکند.
این مورد در سنین زیر شیش سال طبیعی است زیرا بعد از شش سالگی سیر تکاملی مغز شکل گرفته و متوجه فرق بین خیال و واقعیت میشوند. اما بعد از شیش سالگی تا حدی قابل توجه است.
زمانی که با دروغگویی فرزندمان مواجه می شویم فراموش نکنیم:
-واکنش‌های هیجانی مثل سرزنش، طرد، تنبیه، عصبانیت و... نشان داده نشود؛ زیرا باعث ایجاد حس ترس در کودک میشود و موجب این میشود که کودک دروغ بیشتری بگوید.
-کودکمان را برای بیان جزئیات و حقیقت در تنگنا قرار ندهیم و تحت فشار نگذاریم و سوال پیج نکنیم.
-تا حد نیاز فرزندمان توجه کافی و محبت مورد نیازشان را برطرف کنیم، توجه مثبت کافی را به او نشان دهیم؛ (مثلا تعریف، تمجید، تشویق و..) و درواقع مثبت نگاهشان کنیم.
-انتظار بیش از حد از کودک نداشته باشیم، گاهی انتظارات زیاد ما باعث میشود کودک برای برطرف کردن نیاز والدین دروغ بگوید.
-همیشه به کودکمان حقیقت را بگوییم، زیرا ما ایینه کودکمان هستیم.
-با توجه و رابطه نزدیک سعی کنیم با فرزند رابطه ای صمیمی داشته باشیم.
-دروغ گفتن کودک را به روی او نیاوریم، از گفتن واژه های (دروغگو، الکی میگی، دروغ؟! ) به کودک اجتناب کنیم.
-کودک را در قبال راست گویی تشویق کنیم و با عمل کردمان به کودک نشان دهیم که گفتن حقیقت و راست گویی بهتر است.
-برای در نظر گرفتن تنبیه اصول مناسب را رعایت کنیم و تنبیهی متناسب با سن و نوع عمل فرزند در نظر بگیریم.
بنابراین
کودکمان را نسبت به این مورد حساس نکنیم. سعی در حفظ آرامش و خونسردی ریشه یابی کنیم و فرزندمان را تحت فشار نگذاریم؛ و تلاش کنیم رابطه ای گرم و صمیمی با کودکمان داشته باشیم.