برای اینکه سلام کردن رو یادبگیره، بهش وعده ی خوراکی میدم...
برای اینکه بدون حضور من تو مهدکودک بمونه برایش جایزه خریدم...
برای اینکه یادبگیره نباید به خواهر کوچکترش آسیب بزنه، از پارک رفتن محرومش کردم...
شاید شما هم بارها و بارها این روش ها رو از پدرها و مادر ها دیده باشید. معمولا استفاده از این نوع تشویق اثر سریع در رفتار کودک دارد اما نکته همین جاست که این اثر در عین سریع بودن گذرا و کوتاه مدت است. کودک با تشویق بیرونی شرطی می شود و فقط در صورتی که تشویق بیرونی باشد برای انجام کارهای خوب انگیزه دارد و انگیزه درونی با مواجهه را پیدا نمی کند.
اما جایگاه تشویق و تنبیه در تربیت کودک زیر ۷ سال کجاست؟؟
نباید فراموش کنیم که:
تشویق فرصتی است که کودک علائق، توانایی ها و ظرفیت های خود را بشناسد.
تشویق باعث می شود کودک دید مثبتی از خودش داشته باشد و این دید مثبت از او فردی با اعتماد به نفس و با عزت نفس می سازد.
با تشویق، محبت و توجه خود را به کودک نشان می دهیم و او حس خوب دیده شدن و مهم بودن را از ما می گیرد.
به عنوان پدر و مادر بهتر است از تشویق های کلامی استفاده کنید و درونیاتتان را مستقیم و صریح برای کودک بیان کنید؛ «چقدر خوب بازی می کنی» «چه خوب یاد گرفتی بند کفشتو ببندی»
از تشویق های بیرونی مانند خرید جایزه،وعده دادن و امثال این تشویق ها بپرهیزیم. تشویق های بیرونی کودک را شرطی می کند و کودک آن رفتار را با انگیزه درونی انجام نمی دهد.